„Ana Karenjina“ je pozorište koje puca pravo u otvoreno srce.

Značenjska otvorenost i slojevitost izvornog teksta gubi se, nažalost, u skraćenjima i dramatizaciji Stefana Boškovića i inscenaciji Danila Marunovića.

Stavljanjem zabavljačke komponente iznad društveno-kritičke, predstava u najvećoj mjeri djeluje baš kao lažno blještavi, isprazni spektakli koje tobože kritikuje.

Na kraju, osjećamo se kao nevoljni učesnici jednog rijalitija.

Aktuelizacija za koju se opredijelio reditelj Zoran Rakočević, ima svoje kontekstualno opravdanje kao kritika političkih manipulacija kojima kontinuirano svjedočimo, ali je u ovom slučaju svedena na spoljašnje scenske efekte.

Univerzalizujući, fatalistički, transistorijski i do kosti ogoljeni pristup ovoj temi nužno kreše (umjetnička) krila ovom performansu.