Kao osnovna rediteljska ideja nameće se svojevrsno prostorno izmještanje, lokalizacija.

Tekst o predstavi “Bez portfelja” ne može stati u okvir pozorišne kritike, kako glasi naziv ove rubrike.

U ovoj predstavi autori aludiraju konkretno na našu političku scenu: razne likove koji pokrivaju javne pozicije, koje im ne pripadaju ni po znanju ni po manirima, opšteprisutno neznanje, nepotizam i, nadasve, koristoljublje.

Živa dramska materija formalizuje se i estetizuje, junakinje se tretiraju kao znakovi, nositeljke ideja, glasovi jednog postdramskog poliloga.

Gradsko pozorište imalo je volju da zaigra na kartu mizoginije, dodvori se sivoj narodnoj masi koja konsenzus oko nasilja nad ženama uvijek drži blizu srcu i tako pobere nezapamćeni usjeh.

Ovo pozorište ostaje učaureno u projektnoj namjeri, medijskim najavama, idejnoj samodovoljnosti.