Režija Ane Vukotić nepretenciozna je i isuviše malo umjetnički ambiciozna, oslonjena na tekst i glumce.

Šta se dogodilo sa neželjenom djecom jugoslovenske pop-kulture, djecom slučajno začetom između jugoslovenskih muzičkih idola i njihovih mladih obožavateljki, u noćima nakon koncerata, u hotelskim sobama, pod dejstvom različitih opojnih supstanci? Jesu li rođena? Ako jesu, kakav im je bio život?

Ovaj „Proces“ pokazuje kako je moguće biti vjeran tekstu i istovremeno iznevjeriti njegov duh.

Kafkin “Proces” na sceni CNP-a – šta se uzbudljivije može poželjeti! Toliko smo se mučili sa tom iščašenom pričom o Jozefu K, njegovoj krivici bez krivice, tražili razjašnjenja, psihoanalitička, religijska, politička, biografska, ko zna kakva, i istovremeno tvrdoglavo odbijali da ih prihvatimo intimno pristajući da je nosimo sa sobom kao ožiljak, kao vlastiti opsesivni san, da je volimo tako zaključanu, puštamo je da samo dodiruje neko turobno znanja i ježi nam kožu.

Ipak, uprkos svim svojim nedovršenostima i manjkavostima, ova predstava nam se čini mnogo „življa“ od mnogih predstava na repertoarima institucionalnih pozorišta.

Tekst i izvedba često naglašavaju razlike između srednjovjekovne arapske tradicije, istorijskog konteksta kojem pripada ovaj tekst i današnjeg načina života.